A gdy już stało się bydło, zwierzęta pełzające i dzikie wszelkich rodzajów
dookoła pustkę zapełniając
nie wiadomo jakby dobre były
to za mało wciąż
Słowa – za mało
Słońce i Księżyc – za mało
więcej szczęścia by się zdało
„To może dziecko by tę pustkę zapchało?”
jak zechciano – tak właśnie się stało
Słowo – Ciałem
Stworzone
i na wieki potem
Osamotnione
Et factum est vespere et mane, dies sextus
a wszystko te ocean oczy
teraz gdy je ma
chciałoby się coś nowego
coś innego
coś trzeciego
psa, kota, czy aligatora
który zasiedliłby pustkę jaka pozostaje tu po tym
gdy wskakuje w otchłań jego oczu
Et factum est vespere et mane, dies quintus
Z czasem do dantejskich scysji dochodziło
za źle w dobrym było
gdy Jedno Drugim rządziło
gdy Jedno w Drugim znikało
wzajemnie się przenikało
by realnych problemów uniknąć
Wspólny ich czas na dzień i noc podzielono
by On wracał nocą złotą
a ona w dzień tęskniła ochotą
Kto mógł wiedzieć, że z czasem cały świat
zacznie zlewać się w Jedną Całość
Noc i Dzień
Et factum est vespere et mane, dies quartus.
cyrkulacje utrudniając
na przeszkodzie, ku jej trwodze
ktoś pod stopami ziemię dając
na trudności ich wystawił
Ląd stwarzając;
więc odtąd biec do niego się uczyła
burzą w dół schodząc
polem, lasem, łąką, zawilcem, przylaszczką, konwalią, stokrotką,
lecz gdy tylko palec w znanym zanurzyła
zaraz jego odnajdywała w sile przypływów;
móc wziąć ją całą w ramiona znów
Morze szczęścia się na nowo ziemią lało.
Tak powstały pory – suche – z namiętności rozdzielenia
mokre – z przypływu emocji spiętrzenia.
O n i jak stały l ą d wśród fal.
Et factum est vespere et mane, dies tertius
A potem ktoś rzekł: trzeba ich rozdzielić, rozłączyć, rozedrzeć
oddzielić błękit pod od ponad sklepieniem
tak żeby Jedno na górze
Drugie na dole
pustkę pomiędzy na zawsze doświadczało;
lecz oni tęskniąc za sobą z niemożności przyciągnięcia
wciąż prowadzą najprostszy dialog, cyrkulując
w ciszy wymieniając się płynami
łączą niebo z wodą
– codziennie tak samo, niezauważenie, niestrudzenie
dryfują ku sobie jak statki na niebie
sterując wzajemnie pogodą ducha
Et factum est vespere et mane, dies secundus
Serce i umysł były nieładem
Ciało pustkowiem
Marzenie o miłości unosiło się nad błękitem oczu
a jego nagłe spełnienie było zaskoczeniem
I od tamtej pory
Czas spędzany razem można było nazwać nocą
A czas oddzielnie można było nazwać dniem
„już teraz wiem, że dni są tylko po to, by do ciebie wracać każdą nocą złotą”
Factumque est vespere et mane, dies unus.
Że niby w siedem dni nie powstanie nic wielkiego
A Bóg ziemię stworzył
Krzywy w siedem dni stworzył miłość
co zwykły człowiek może zrobić w siedem dni, by poczuć się jak Bóg
lecąc do ciebie serca kometą
w drodze po szczęście jesteś metą
portem
pętlą
na szyję
nim zaciśniesz mi ją
zatańcz ze mną, jeszcze raz
O co Polska walczyła ?!
O twoje „nie wiem”
O niezdecydowanie
O narzekanie …?
Czy
O marzenia
O wolność
O ciebie ?
Więc nie pierdol, że ci źle i życie jest niesprawiedliwe
Oni oddali wszystko żeby wszystko mieć
Żebyś ty wszystko miał
Więc sięgnij po to tak mocno i tak daleko
Jak bardzo oni nie mogli
Problem – to nie problem
A od nadmiaru odwagi jeszcze nikt nie umarł
Bo każdy z nich poległ walcząc
Imagine world in a 5 years…
Ziemia będzie się kręcić
Dziura ozonowa się zwiększy
Prąd zdrożeje
Zawory przestaną ciec
Klimatyzację usuną ze wszystkich miejsc publicznych
Jedzenie będzie smaczniejsze
Buty wygodniejsze
Ciało piękniejsze
Lata pewnie będą bardziej upalne
Zimy mniej zimne
Damn it
Za 5 lat
Ta sama znana ścieżka w parku obok jeziora –
Mijasz znane ci punkty, w których kiedyś deptano twoje serce
Nie krążysz po nich nawet na chwilę, idziesz na samotną kolację, zjadasz wszystko na co masz ochotę, i tak od dawna nie tyjesz, jedziesz na zakupy, przymierzasz co bądź, i tak wszystko na ciebie pasuje, a w czym jutro wystąpisz jest ci obojętne
W głowie zostaje jedna myśl: egzystuję
Ta sama znana kawa łagodnie pobudza twój umysł –
Rano to samo śniadanie w ulubionej piekarni, inna praca niż ta marzeń, obojętność, zniechęcenie, znieczulica
Droga do szpitala taka sama jak każdego innego dnia, leki tak samo drogie, uczelnia tak dawno nieodwiedzona
Twój dzień to cztery najważniejsze punkty: ulubiona kawa, tosty, sok pomarańczowy i pół paczki papierosów. Za operacje na NFZ zapłacisz własnym życiem
W głowie zostaje jedna myśl: słyszę
Ta sama wybiegana kostka, na której robiłeś koła –
Mijasz przystanki w których niegdyś rzygałeś ze stresu życiowego pędu
Przyspieszasz na skrzyżowaniu, by zdążyć przebiec, by się nie zatrzymywać, zwalniasz co kilka minut, by poprawić wentylacje płuc, pot spływa ci po dupie, adrenalina i perspektywa działania wprawiają w podniecenie, brzuch daje znać ze nie masz już paliwa – najlepszy stan zajechania się
W głowie zostaje jedna myśl: umrę
Ta sama wanna pełna wody –
Na około świeczki chcą podpalić włosy, woda je moczy
Powoli zjeżdżasz w dół, woda łaskocze twoje ciało, oplata biodra, zebra, piersi, nadgarstki, otula ramiona, zabiera dech w tętnicy
Zatracasz się w woni malin, zamykasz oczy, woda jeszcze chwilę pulsuje na stopach i policzkach, błędnik traci odniesienie
W głowie zostaje jedna świadomość: żyję
Idziesz
Pijesz
Biegniesz
Płyniesz
Wszystko jest jak ma być przecież nie dzieje ci się krzywda
Za wszystko jesteś w stanie zapłacić karta albo własnym zdrowiem
Wszystko jesteś w stanie oddać innym – nawet siebie
O wszystkim jesteś w stanie pomyśleć, tylko nie o sobie
Wszystko masz, wszystko przetrwasz- z zewnątrz idealny widok a więc
Niczego ci nie brakuje
Za wyjątkiem odpowiedzi na jedno pytanie
A co jeśli nie ma miłości?
Jeśli wszystko to chemia i psychologia?
Kiedy pojawia się to pytanie, trzęsąca się ręką sięgasz po białe pudełeczko, otwierasz i łykasz przedostania tabletkę
„Jutro znów trzeba będzie jechać po recepty. Fuck. Ale przynajmniej wypiję ulubioną kawę.”
Kto wie – być może przyjdzie tak żyć
Tabletka zaczyna działać, zapominasz pytanie, zapominasz kim jesteś, zapominasz co czujesz
Nie dzieje ci się nic złego
Niczego ci nie brakuje
Egzystujesz. Słyszysz. Umierasz. Żyjesz.
Błogość. Spokój. Pustka.
Odpływasz ~
