post factum

Wszystko ma swój początek i koniec

jak grecki alfabet alfę i omegę;

Wszystko ma swoją wytrzymałość

jak inżynier obliczy

i żeby nie było, że nie mówili „Andrzeju, to jebnie” –

kiedyś niebo spadnie na ziemię

Wody zaleją Lądy

Słońce wchłonie Księżyc.

A ty w całym tym rozpierdolu jaki ci ktoś zafunduje

samego siebie nie odnajdziesz.

 

W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy stworzeń. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.

Oto są dzieje początków po stworzeniu nieba i ziemi (Rdz 1,1-2,4a).

***

Cyklem „Septem dies” dziękuję Stwórcy za dzieło jego rąk i inspirację do wpisów oraz życiu za siedem dni które zamieniając się w siedem tygodni pokazały jak dużej pokory potrzebuje człowiek wobec czasu, który upływając – nic nie zmienia. 

Skoro nic nie zmienia to ja dalej będę pisać, a ty czytać. Jeden z czytelników mojego bloga powiedział mi kiedyś, że piszę tu w kółko o jednym: o czymś za czym bardzo tęsknię i czego mi brakuje, czego mam zawsze za mało. Rozgryzł mnie, ale miał rację. Piszę o miłości, której zawsze mi będzie za mało. Nie chcąc uprawiać tej monotematyczności, zwanej moim życiem, tylko w tym miejscu. Zatem dla Waszego dobra pożegnam się na jakiś czas, ale nie tracąc wzroku z tego co dla mnie Najważniejsze i jednocześnie robiąc coś dla miłości: tylko tym razem dla mojej miłości. Mojej miłości do pisania. 

Dlaczego?

Odpowiem mottem kogoś, za kim bardzo tęskniłam, a ostatnio zdarzyło mu się wrócić na chwilę:

„Ale jeśli czymś się jarasz, jak piroman, kiedy coś podpala… to jest twoja wiara!”

A jeśli to co Najważniejsze zjara mnie do cna?

If I’m choosing wrong – I don’t care at all
If I’m losing now, but I’m winning late – that’s all I want.

 

 

igitur

Tak oto jeśli zwykły człowiek nie robi czegoś w siedem dni i nie czuje się jak Bóg

tego prawdopodobnie nie uczyni w siedem tygodni

i czy ktoś dotrzyma liczyć dalej

miesięcy, godzin czy lat

i czy ktoś dotrzyma liczyć szansę tego

czy wszystko się zdarzy czy nie

#pokolenieinstatnt

Dies septimus

Co może zwykły człowiek zrobić w siedem dni, by poczuć się jak Bóg:

stworzyć sobie niebo i ziemię

Wodę i Ląd

Księżyc i Słońce

Rośliny i Zwierzęta

Córkę lub Syna.

A potem pomyśleć o sobie, z dystansu szczytu własnego nosa spojrzeć –

i paląc wspólnie papierosa stwierdzić, że

czas odpocząć od siebie, siódmego dnia tego.

to się dzieje z ludźmi, gdy mają wszystko, ale nie mają siebie

w sobie nawzajem

i Boga w sercu,

to się dzieje z ludźmi, gdy nie prawie mają nic,

a chcą szczęściem tego świata wreszcie żyć,

zmęczeni stwarzającym niszczeniem –

odpocznijmy.

Et requievit die septimo ab universo opere, quod patrarat

dies sextus

A gdy już stało się bydło, zwierzęta pełzające i dzikie wszelkich rodzajów

dookoła pustkę zapełniając

nie wiadomo jakby dobre były

to za mało wciąż

Słowa – za mało

Słońce i Księżyc – za mało

więcej szczęścia by się zdało

„To może dziecko by tę pustkę zapchało?”

jak zechciano – tak właśnie się stało

Słowo – Ciałem

Stworzone

i na wieki potem

Osamotnione

Et factum est vespere et mane, dies sextus

dies quintus

a wszystko te ocean oczy

teraz gdy je ma

 

chciałoby się coś nowego

coś innego

coś trzeciego

 

psa, kota, czy aligatora

który zasiedliłby pustkę jaka pozostaje tu po tym

gdy wskakuje w otchłań jego oczu

 

Et factum est vespere et mane, dies quintus

Dies quartus

Z czasem do dantejskich scysji dochodziło

za źle w dobrym było

gdy Jedno Drugim rządziło

gdy Jedno w Drugim znikało

wzajemnie się przenikało

 

by realnych problemów uniknąć

Wspólny ich czas na dzień i noc podzielono

by On wracał nocą złotą

a ona w dzień tęskniła ochotą

 

Kto mógł wiedzieć, że z czasem cały świat

zacznie zlewać się w Jedną Całość

Noc i Dzień

Et factum est vespere et mane, dies quartus.

dies tertius

cyrkulacje utrudniając

na przeszkodzie, ku jej trwodze

ktoś pod stopami ziemię dając

na trudności ich wystawił

Ląd stwarzając;

więc odtąd biec do niego się uczyła

burzą w dół schodząc

polem, lasem, łąką, zawilcem, przylaszczką, konwalią, stokrotką,

lecz gdy tylko palec w znanym zanurzyła

zaraz jego odnajdywała w sile przypływów;

móc wziąć ją całą w ramiona znów

Morze szczęścia się na nowo ziemią lało.

Tak powstały pory – suche – z namiętności rozdzielenia

mokre – z przypływu emocji spiętrzenia.

 

O n i    jak stały   l ą d   wśród fal.

 Et factum est vespere et mane, dies tertius

Dies secundus

A potem ktoś rzekł: trzeba ich rozdzielić, rozłączyć, rozedrzeć

oddzielić błękit pod od ponad sklepieniem

tak żeby Jedno na górze

Drugie na dole

pustkę pomiędzy na zawsze doświadczało;

lecz oni tęskniąc za sobą z niemożności przyciągnięcia

wciąż prowadzą najprostszy dialog, cyrkulując

w ciszy wymieniając się płynami

łączą niebo z wodą

 

– codziennie tak samo, niezauważenie, niestrudzenie

dryfują ku sobie jak statki na niebie

sterując wzajemnie pogodą ducha

Et factum est vespere et mane, dies secundus

dies unus

 

Serce i umysł były nieładem

Ciało pustkowiem

Marzenie o miłości unosiło się nad błękitem oczu

a jego nagłe spełnienie było zaskoczeniem

 

I od tamtej pory

Czas spędzany razem można było nazwać nocą

A czas oddzielnie można było nazwać dniem

„już teraz wiem, że dni są tylko po to, by do ciebie wracać każdą nocą złotą”

Factumque est vespere et mane, dies unus.

septem dies

Że niby w siedem dni nie powstanie nic wielkiego

A Bóg ziemię stworzył

 

Krzywy w siedem dni stworzył miłość

co zwykły człowiek może zrobić w siedem dni, by poczuć się jak Bóg