Autor: yellowdress80

Dies septimus

Opublikowane przez yellowdress80

Co może zwykły człowiek zrobić w siedem dni, by poczuć się jak Bóg:

stworzyć sobie niebo i ziemię

Wodę i Ląd

Księżyc i Słońce

Rośliny i Zwierzęta

Córkę lub Syna.

A potem pomyśleć o sobie, z dystansu szczytu własnego nosa spojrzeć –

i paląc wspólnie papierosa stwierdzić, że

czas odpocząć od siebie, siódmego dnia tego.

to się dzieje z ludźmi, gdy mają wszystko, ale nie mają siebie

w sobie nawzajem

i Boga w sercu,

to się dzieje z ludźmi, gdy nie prawie mają nic,

a chcą szczęściem tego świata wreszcie żyć,

zmęczeni stwarzającym niszczeniem –

odpocznijmy.

Et requievit die septimo ab universo opere, quod patrarat

dies sextus

Opublikowane przez yellowdress80

A gdy już stało się bydło, zwierzęta pełzające i dzikie wszelkich rodzajów

dookoła pustkę zapełniając

nie wiadomo jakby dobre były

to za mało wciąż

Słowa – za mało

Słońce i Księżyc – za mało

więcej szczęścia by się zdało

„To może dziecko by tę pustkę zapchało?”

jak zechciano – tak właśnie się stało

Słowo – Ciałem

Stworzone

i na wieki potem

Osamotnione

Et factum est vespere et mane, dies sextus

Dies quartus

Opublikowane przez yellowdress80

Z czasem do dantejskich scysji dochodziło

za źle w dobrym było

gdy Jedno Drugim rządziło

gdy Jedno w Drugim znikało

wzajemnie się przenikało

 

by realnych problemów uniknąć

Wspólny ich czas na dzień i noc podzielono

by On wracał nocą złotą

a ona w dzień tęskniła ochotą

 

Kto mógł wiedzieć, że z czasem cały świat

zacznie zlewać się w Jedną Całość

Noc i Dzień

Et factum est vespere et mane, dies quartus.

dies tertius

Opublikowane przez yellowdress80

cyrkulacje utrudniając

na przeszkodzie, ku jej trwodze

ktoś pod stopami ziemię dając

na trudności ich wystawił

Ląd stwarzając;

więc odtąd biec do niego się uczyła

burzą w dół schodząc

polem, lasem, łąką, zawilcem, przylaszczką, konwalią, stokrotką,

lecz gdy tylko palec w znanym zanurzyła

zaraz jego odnajdywała w sile przypływów;

móc wziąć ją całą w ramiona znów

Morze szczęścia się na nowo ziemią lało.

Tak powstały pory – suche – z namiętności rozdzielenia

mokre – z przypływu emocji spiętrzenia.

 

O n i    jak stały   l ą d   wśród fal.

 Et factum est vespere et mane, dies tertius

Dies secundus

Opublikowane przez yellowdress80

A potem ktoś rzekł: trzeba ich rozdzielić, rozłączyć, rozedrzeć

oddzielić błękit pod od ponad sklepieniem

tak żeby Jedno na górze

Drugie na dole

pustkę pomiędzy na zawsze doświadczało;

lecz oni tęskniąc za sobą z niemożności przyciągnięcia

wciąż prowadzą najprostszy dialog, cyrkulując

w ciszy wymieniając się płynami

łączą niebo z wodą

 

– codziennie tak samo, niezauważenie, niestrudzenie

dryfują ku sobie jak statki na niebie

sterując wzajemnie pogodą ducha

Et factum est vespere et mane, dies secundus

dies unus

Opublikowane przez yellowdress80

 

Serce i umysł były nieładem

Ciało pustkowiem

Marzenie o miłości unosiło się nad błękitem oczu

a jego nagłe spełnienie było zaskoczeniem

 

I od tamtej pory

Czas spędzany razem można było nazwać nocą

A czas oddzielnie można było nazwać dniem

„już teraz wiem, że dni są tylko po to, by do ciebie wracać każdą nocą złotą”

Factumque est vespere et mane, dies unus.

Polonia – vamos

Opublikowane przez yellowdress80

O co Polska walczyła ?!

O twoje „nie wiem”

O niezdecydowanie

O narzekanie …?

Czy

O marzenia

O wolność

O ciebie ?

Więc nie pierdol, że ci źle i życie jest niesprawiedliwe

Oni oddali wszystko żeby wszystko mieć

Żebyś ty wszystko miał

Więc sięgnij po to tak mocno i tak daleko

Jak bardzo oni nie mogli

Problem – to nie problem

A od nadmiaru odwagi jeszcze nikt nie umarł

Bo każdy z nich poległ walcząc