czasami ludzie odchodzą, żeby zobaczyć, czy ktokolwiek będzie po nich płakać,
bo za życia, nikt im nie pokazał, że są ważni
co się musi wydarzyć, aby ktokolwiek zareagował?
kłamstwo? zdrada? próba samobójcza? śmierć?
jak masz obok siebie kogoś dla ciebie ważnego, to go doceń
zanim jutro go już nie będzie
„czego wciąż mi brak, co tak cenne jest” – śpiewa polska wannabe queen U.,
jako kobieta mogłabym powiedzieć, że brakuje mi czasu na salony piękności,
pieniędzy na zabiegi, paliwa na dojazdy,
brakuje mi ładnych paznokci, gęstych włosów, torebek M. Kors, perfum Channel, złota na każdym palcu, drogich pudrów, legalnego, białego proszku,
brakuje mi zgrabnej figury, chudej dupy, wielkich cycków, szczupłych nóg
nie botoks zdobi człowieka, nie szata zdzierana co wieczór
brakuje mi ładnych zdjęć na insta, kolorowych pocztówek z całego świata, magnesów z wojaży i podbojów,
nie mam ładnego domu, którym mogłabym się pochwalić, nie mam extra samochodu, którym mogłabym cię dogonić
a jednocześnie
brakuje mi intelektu, polotu i finezji, dawnej bystrości umysłu, łapania w lot nie tylko męskiej spermy,
brakuje mi kilku zer na koncie, przed przecinkiem
brakuje mi cierpliwości, brakuje mi czasu,
nie mam nic, co mogę stracić
rodziny, domu, pieniędzy na koncie, sił, nadziei
podupadam na zdrowiu
Olga dawno wyszła z siebie, nie za mąż, nawet nie zaraz wraca
pustka, płacz i zgrzytanie zębów (nie, to nie owsiki)
w sumie – jestem jednym wielkim brakiem
na Ziobrę to przynajmniej mówią zero – a to już coś więcej, niż nic
pewnie dlatego oddałabym wszystko za ciebie
wszystkie moje narkotyki świata
płacę z góry, PayPo, all in, va banque,
zbliżeniowo, od jutra jestem cała twoja, u ciebie
tylko zgódź się
co z tego, że wszystko za ciebie
jak to wszystko na nic
więc logicznie upraszczam: wszystko za nic?
czy to się opłaca? w świecie transakcji, gdzie wołanie o pomoc, potrzeba obecności bliskiej ci osoby budzi obojętność lub śmiech
odpowiadam zatem na tę obojętność i śmiech,
cóż – nikomu się nie opłaca dostać „nic”
pewnie dlatego wciąż jestem niczyja
nieswoja nawet
i niech pierwszy rzuci kamieniem ten kto kocha samego siebie
tylko bez kłamstw i obłudy, polaki-chrześcijaniaki
bo tak – z tego wypada się spowiadać
marzy mi się…
codziennie układać 1000 puzzli, a w weekendy to i 3000,
pracować w Gdańsku, a mieszkać w Jastarni,
umieć pływać, nie tylko po warszawsku,
mieć kulinarnego bloga i zostać coachem roku,
piec codziennie świeży chleb do wspólnych posiłków,
żeglować z Tobą po morzach i oceanach świata,
znów przebiec 10 km,
płakać w Mercedesie, śmiać się w Boxerze…
mogę tu wypisać co tylko będę chciała, ale samo się nie zrobi
więc wybaczcie, ale nadszedł ten czas na uświadomienie, że
marzenia się nie spełniają
marzenia się spełnia
zatem siadam i piszę – to co już dawno powinno zostać Piotrowi przez Olgę napisane;
papier cierpliwy i przyjmie wszystko,
a ona niech już więcej nie wraca –
szczęście jakoś nigdy nie było w cenie
bo komu dobrze się czyta, że ktoś inny ma lepiej niż on sam
na taką okoliczność, dzielę się skutkiem zdarzenia, które mnie spotkało
czyli deobojętnością, na fakt,
że mowa jest srebrem, a milczenie złotem – sentencja mówi
ktoś tę kopalnię złota rozjebał jak milion w rozumie
i jeszcze zagrał va banque
wszystko na to bogactwo stawiając
gratuluję, lecz ja
ja na rozmowie
czy może pani powiedzieć więcej o swoim doświadczeniu –
oczywiście – 32 lata w dysfunkcyjnym otoczeniu, z patologicznymi skłonnościami do samodestrukcji, dodatkowo wysokie kompetencje w autoagresji i biernej agresji wobec innych na skutek nieuświadomionych traum i zaniedbań
niewypowiedziane potrzeby?
pogryzione palce i wargi?
oczywiście – zęby na tym zjadłam;
tymczasem rzeczywistość:
tak do szpiku kości drąży i skręca, że nawet wyrwanie
paznokcia nie boli
a co dopiero zdania z kontekstu
jak łodyga i liść na wietrze
nie istnieją dni lub lata
i dopiero przed chwilą skończyłeś liceum
czy wyprowadziłeś się z domu
z siebie chcesz, trzewia drzesz,
skóre tniesz, gówno zjesz
bo wszystko ci jedno aż tak
odbiera ci siebie, innych
głos, moc
z nim się rodzimy i z nim umieramy
bo kto chciałby przyjść na ten świat nie przeżywając bólu
i umierając na myśl o zmarnowanych latach
w międzynarodowy dzień walki z depresją
zachęcam do zwracania się po pomoc
to nie boli
jak wszystko wyżej
a im wcześniej zaczniesz, tym później ze sobą skończysz
walcząc z depresją, przestajesz walczyć ze sobą
po pomoc można tutaj
lub napisać do mnie – jak na doktora w Polsce przystało nie wyleczę, ale doradzę
Żar gaśnie bezszelestnie
Czas mija głucho
Cierpliwość znajduje granice
Godność tupie bezdźwięcznie
Związek staje się fikcją
Konotacje cicho się rozwiązują
Ludzie odchodzą w milczeniu
Tylko
Miłość nigdy nie ustaje
Gdy prawdziwa
Lecz
Relacja umiera po cichu
Wszystko mija
Tylko nie moja – najdłuższa żmija
ludzie na rowerach finansowych pędzą do pracy
ktoś pozdrawia kogoś raz ręką, raz środkowym palcem
gdy ten ktoś raz zapala się, raz gaśnie
płynie czas obok mnie
a ja idę w sukience z dawnych traum, która faluje na wietrze ciągłych zmian
w głowie szum
dezinformacyjny
dookoła zabija prostactwo bezróżnorodności
lecz wszystko to nic
gdy w dłoni mam twoją dłoń
w sercach pali się ogień, oświetla drogę
Nam
gdy jest wszystko
i chociaż ktoś mówi, że jesteśmy kroplą w morzu robotników
ten ogień nierozprzestrzegalny
pali strzechy kując je na nowe spiżowe pomniki
Nasze
wygraliśmy
to wszystko co przegrać mogliśmy
bo przecież mogło być n i c
a jest w s z y s t k o
Jam tą częścią tej siły*, która wiecznie porażki pragnąc
na sukces ją wiecznie obraca
*parafraza J.W. Goethe „Faust”
wszystko jest
moje
ale jakieś zupełnie inne
nowe
…
myśli w warkocze kwiatów dobrane
starannie jak składniki na chleb
pieczony dłońmi moimi co skóry gładkością
temperamentu ostrego nie ogarniają
oczy tego co słyszą a uszy tego co widzą
już dawno nie ma
usta w wolności splecione
do śpiewu słowika się podrywa
serce co nieskończoności nie zna
moja fantazja
otulona nocą i dniem
wędruje w duchu śmiejąc się
razem z Bogiem
ze swoich planów –
jestem
a więc muszę minąć
mijam
a więc to jest piękne*
*parafraza W. Szymborska „Nic dwa razy”
chodź nie ze skały ani nie twarda
zwarta, ale czy gotowa?
nie wiem na ile mnie nas zaprojektowali,
ale mnie najwyraźniej ktoś przewymiarował
bo bywają dni, kiedy imienia nie przeliteruję
nie jestem już na to ani za mądra
ani za silna
jestem
tym, czym jeszcze nie wiem czym jestem
lita jak „nie wiem” – wsiadam, bo właśnie podjechała
nie jestem dawno 